دلم بهانه تو را گرفته است ؛ اي « موضوع ‏» زندگي من ! اي « سؤال اصلي ‏» آفرينش !
« روشي ‏» نمانده است كه با آن « فرضيه‏ » آغوش تو را به جستجو نگذارده باشم . بگو با كدام « روش تحقيق ‏» مي ‏توان ظهور تو را پاسخ يافت ؟! « مفهوم ‏» نگاه تو با كدام « ملفوظ‏ » به « مشهود » بدل خواهد شد ؟ و « متغير » گيسوانت ، در آغوش كدام نسيم ، « مفهوم ‏» بي قراري مرا منتشر خواهد نمود ؟
خسته‏ام !
از « بررسي متون‏ » ،
از « سؤالات فرعي‏ » ،
از « مقدمه ‏» ، از « مقدمه ‏» ، از « مقدمه‏ » !
بي حضور تو اي « متن ‏» غايب زندگي ؛ از زنده بودن چه « نتيجه ‏» اي مي‏توان گرفت ؟ از زنده بودن « چگونه ‏» مي‏توان نتيجه‏اي گرفت ؟
هميشه با « مفروض ‏» آغوش باز تو و نگاه مهربانت ، نبودنت را تحمل كرده‏ام و زنده بودن خود را توجيه .
آن روز كه نگاه مهربانت را از دلم برداري ، بدان كه « گزاره‏هاي پايه‏اي‏ » فلسفه وجودي ‏ام را ويران نموده‏اي !
« فصل ‏» فصل عمرم ، وقف « وصل ‏» تو بوده است .
خسته‏ام ؛
از اين همه « فصل ‏» ،
از اين همه فصل ،
به من بگو ! دركدام فصل زندگي ، وصل تو دست ‏يافتني است ؟
اي كه با آمدنت همه فصلها وصل مي‏شوند !
فصل فصل خزان زده عمر مرا نيز به ظهور سبز خود وصل بفرما !
آمين !