سنگینى بار انتظار بر پشت ما، سنگینى یک سال و دو سال نیست سنگینى یک قرن و دو قرن نیست. حتى از زمان تودیع یازدهمین خورشید نیست.
تاریخ انتظار و شکیبایى ما به آن ظلم که در عاشورا بر ما رفته است بر مى‏گردد، به آن تیرها که از کمان قساوت برخاست و بر گلوى مظلومیت نشست، به آن سم اسبهاى کفر که ابدان مطهر توحید را مشبک کرد. به آن جنایتى که دست و پاى مردانگى را برید.
از آن زمان تاکنون ما به آب حیات انتظار زنده‏ایم، انتظار ظهور منتقم خون حسین(ع).
تاریخ استقامت ما از آن زمان هم دورتر مى‏رود، از عاشورا مى‏گذرد و به بعثت پیامبر اکرم(ص) مى‏رسد. هم او در مقابل همه جهل و ظلم و کفر و شرک و عنا و فسادى که جهان آن زمان را پوشانده بود و عده مى‏فرمود که کسى خواهد آمد. نامش نام من، کنیه‏اش کنیه من، لقبش لقب من، دوازدهیمن وصى من خواهد بود و جهان را از توحید و عدل و عشق و داد پر خواهد فرمود.
اما تاریخ صبر و انتظار ما به دورترها بر مى‏گردد، به مظلومیت و تنهایى عیسى، به غربت موسى، به استقامت نوح و از همه اینها گذر مى‏کند تا به مظلومیت هابیل مى‏رسد.
انتظار و بردبارى ما را وسعتى است از هابیل تاکنون و تا برخاستن فریاد جبرئیل در زمین و آسمان و آوردن مژده ظهور امام زمان (عج)....

ایثار و صبر و استقامت در برابر جانباز محمد تقی خوانساری سر تعظیم فرود می‌آورد و اعتراف به کوچکی می‌کند. او پس از 236 بار تحت عمل جراحی قرار گرفتن همچنان درد می‌کشد.

على شریعتى
سمند شوق مى‏راند بسیجى
سرود وصل مى‏خواند بسیجى‏
تو مفهوم شکفتن را چه دانى؟
طریق عشق مى‏داند بسیجى‏
یا على، دعایم کن!
مادر، سلام! سلامت باشى الاهى....
از طلائیه برایت نامه مى‏نویسم؛ واژه هایم طلایى‏ترین لحظه‏هاى خود را فریاد مى‏زنند. مادر، دلم برایت به اندازه مادر تنگ شده. مى‏خواستم اشک هایم را با نامه پست کنم برایت؛ اما یاد قلب بیمار تو افتادم، گفتم که صلاح نیست.
مادر جان، من امشب با شب خیلى خودمانى‏ام. مى‏خواهم تا صبح با چشمانم سجده کنم. به شب از سحر مى‏گویم که آغاز لحظه‏هاى ناب جدایى است. ستاره‏ها این جا به من مى‏خندند. مادر به بچه محل‏ها سلام برسان؛ داداش را ببوس و بگو که من گفتم، شاید از فردا تو تنها امید پدر شوى؛ تنها!
اگر نامه خط خوردگى دارد، به خاطر سرفه‏هاى من است؛ آخر آسمان این جا چندان آبى نیست. سینه‏ام خش خش مى‏کند، مثل برگ‏هاى پاییزى....
مادر، این «چفیه» هم سجاده است هم قلک اشک‏هایم. رفیق بدى هم نیست. شیمیایى که مى‏زنند به خیال خودش مرا مدد مى‏کند. مادر، جبهه براى من از مدرسه بیش‏تر درس داشت. این جا همه معلم‏ها شاگردند و همه شاگردها معلم. مادر، بابا خودش گفت ایرانى جماعت ننگ نمى‏پذیرد. من خلف نیستم، اگر زیر بار ذلت بروم.
مادر، این جا صداى پاى باران به گوش مى‏رسد. تو را به خدا دیگر نامه ننویس. نپرس چرا که بغضم مى‏ترکد...
مادر، من و ما مى‏جنگیم تا خدایى‏ترین آسمان جهان مال تو باشد. برایم دعا کن؛ براى دلت دعا مى‏کنم.... یا على.